In Memoriam

Zoals wij uit zijn boek “Emmanuel de Bethune – Gedachten en Herinneringen” weten, opteerde Manu van in zijn jeugd voor een leven in de plaatselijke politiek. Doelbewust koos hij als universitaire studierichtingen de Rechten en de Politieke en Administratieve Wetenschappen, en hij beëindigde beide met een grote onderscheiding. Daarnaast behaalde hij ook de titel van Baccalaureus in de Thomistische Wijsbegeerte en volgde hij cursussen in de richting Zuivere Economie. Als hoogstudent werkte hij ernstig en regelmatig, wat hem niet belette, af en toe aan studentenfratsen mee te doen. Hij was zeer open voor andere overtuigingen dan de zijne, en vervulde in zijn jaren in ons aller Karel de Goede – huis een leidende rol.
Voor hem was zijn beroepskeuze op natuurlijke wijze gegroeid. Sedert ruim honderd jaar hadden zijn voorouders hun stempel op Marke, en de neo – gotische Sint – Brixiuskerk, gedrukt, in een tijd dat de sociale scheidslijnen de bovenlaag duidelijk bevoordeelden. Wat opmerkelijk voor dit voorgeslacht en voor Manu zelf is geweest, is dat het harmonische kasteel dat zij bewoonden, door de mensen in de omgeving en ver daarbuiten, altijd als open en gastvrij is ervaren.
In het Karel de Goede – huis ontpopte Manu zich tegelijk als gezagsgetrouwe Belg en als bewuste Vlaming: hij stond het gebruik van goed Nederlands door onze bovenlaag voor, liefst als huistaal. De oorlog was nog niet lang geleden en door de wrok die de, door de bovenlaag in Vlaanderen sedert lang opgedrongen, verfransing had opgeroepen, hadden een aantal Vlamingen zich laten verleiden tot een welwillende houding tegenover de bezetter. Uit die leidende families waren daarentegen talrijke leden naar Duitsland weggevoerd om nooit meer terug te keren. Door dit alles was de Vlaamse ontvoogdingsstrijd – en het gebruik van de Nederlandse taal - in deze jaren sterk gediscrediteerd.
Manu vond zijn levensgeluk in zijn huwelijk met Margareta van Cauwelaert, een telg uit de bekende politieke en Vlaams bewuste familie. Zodoende stelde zich voor hem de vraag van het Nederlands als huistaal niet langer. Zij is hem tot een onmisbare hulp geweest in zijn politieke loopbaan. Meerdere van hun kinderen geven nu, elk op eigen manier, zijn politieke idealen verder vorm: Sabine als Voorzitter van de Senaat, Jean in de Provincieraad van West Vlaanderen en Livia als architecte.
Gezegend door een “rustig en vast” karakter, en na een vruchtbaar tussentijds verblijf als Professor Administratief Recht bij de Universiteit Lovanium in Kongo, vatte Manu vervolgens zijn eigenlijke politieke activiteit aan op het plaatselijke vlak. Geholpen door het feit dat de bevolking hier nog diep christelijk is en er een CD&V meerderheid is gebleven is het Manu gelukt, als Burgemeester van Marke en daarna van Kortrijk, zijn voorgenomen maatregelen, op één enkele uitzondering na, altijd door consensus te hebben kunnen laten goedkeuren – dus zonder een formele stemming.
Minder bekend is, dat Manu in maart 1984 voorzitter is geworden van de beide V.Z.W. ‘s en Raden van Bestuur toen Sint – Lucas nog één geheel vormde maar wel al administratief opgesplitst was in vier identiteiten. Markante data onder zijn beleid waren o.a. 1987 met de viering 125 – jarig bestaan en de expo “Een eeuw zorg voor monumentenzorg”, 1995 de oprichting van de Hogeschool Wetenschap en Kunst en in 2010 de oprichting van de Faculteit Architectuur en Kunst, verbonden aan de Katholieke Universiteit van Leuven.
Na zijn overlijden heeft men kunnen vaststellen dat Kortrijk en Marke er gedurende zijn ambtsperiodes veel sterker op vooruit gegaan zijn dan het geval was voor de meeste hiermee vergelijkbare steden.
De uitvaartliturgie was voortreffelijk voorbereid door zijn echtgenote en hun kinderen. De teksten klonken echt en diep – zoals Manu zelf was. Drie koren, het orgel,met mooie stukken uit J.B. Bach, een trompet, o.m. gedurende de offergang, en de plaatselijke muziekvereniging luisterden de plechtigheid op. Bij binnenkomen in en uitgaan uit de kerk vielen de pijen op van Manu’s twee broers Jacques en François, beiden Benedictijner monnik. Talrijk waren de vaandels van Oud –Strijders bonden en andere verenigingen. Aftredend eerste Minister Yves Leterme had eraan gehouden persoonlijk aanwezig te zijn, evenzeer als de Voorzitter van de Kamer van Volksvertegenwoordigers André Flahaut, de Ministers Pieter De Crem en Miet Smet en allicht nog anderen in de Federale en Vlaamse regeringen. De Voorzitter van de Senaat, Manu’s oudste dochter Sabine, was uiteraard ook aanwezig. Manu’s opvolger als Burgemeester van Kortrijk, Minister Stefaan De Clerck was er ook. Onder de mediafiguren vielen o.m. op, Rik van Cauwelaert, Rik Torfs en Mia Doornaert, naast nog vele plaatselijke verantwoordelijken.

Na de plechtigheid verkeerden de mensen in een nabij gelegen café in vriendelijke stemming. Baron Manu was er nog onder ons, als een goede vriend en raadgever!


Guido Vansina